Μάνος Κοντολέων, Ο άλλος

Γράφει ο Μάνος Κοντολέων

Σκέφτηκα να γράψω ένα μυθιστόρημα με κεντρικούς χαρακτήρες δυο νέους.

Και οι δυο θα είχαν γεννηθεί την ίδια μέρα της ίδιας χρονιάς. Ο Βάιος και ο Φώτος. Μα μέχρι εκείνο το καλοκαίρι του 1990 δεν είχε τύχει να συναντηθούν.

Στο σημείο αυτό, ας ανοίξω μια παρένθεση για να εξηγήσω γιατί επέλεξα ως χρόνο των γεγονότων την αρχή εκείνης της θρυλικής πλέον τελευταίας δεκαετίας ενός αιώνα. Ήταν γιατί θέλησα να ζωντανέψω μια εποχή όπου ακόμα η τεχνολογία, αν και μέσα στην καθημερινότητά μας, εντούτοις δεν επηρέαζε τις ποικίλες διαπροσωπικές σχέσεις. Και θέλησα ακόμα να θυμηθώ τα τραγούδια εκείνων των χρόνων, τα ρούχα των νέων, τα πάρτι τους, τα στέκια τους, τα φλιπεράκια και τα τελευταία τζουκμπόξ… Σε κάθε περίπτωση, να γνωρίσουν οι σημερινοί έφηβοι τον τρόπο που ζούσαν και διασκέδαζαν οι γονείς τους.

Οπότε –επιστρέφω στην εξιστόρηση– κανείς άλλος δεν τους είχε δει τον έναν δίπλα στον άλλον, μέχρι…

Μέχρι εκείνο το καλοκαιρινό πρωινό, όπου μια κοπέλα, η Έλσα, πρόσεξε την απόλυτη ομοιότητά τους.

Τον έναν τον ήξερε – ο Βάιος ήταν συμμαθητής της· το αγόρι της.

Ο άλλος –αργότερα θα μάθαινε πως τον λέγανε Φώτο– ποιος μπορεί να ήταν;

Αυτό, λοιπόν, ήταν το αρχικό πλάνο που σχεδίασα για το νέο μου cross over μυθιστόρημα.

Και, καθώς λίγο λίγο το έγραφα, συνειδητοποίησα πως έγραφα ένα έργο που είχε να κάνει από τη μια με τη δύναμη των δεσμών αίματος και από την άλλη με το πώς το περιβάλλον επιδρά στη διαμόρφωση των χαρακτήρων του καθενός μας.

Και τώρα πια που το ολοκλήρωσα, ξέρω πως έγραψα μια ιστορία όπου το παρελθόν εισβάλλει στο παρόν και ξαφνικά τα καλά κρυμμένα οικογενειακά μυστικά φωτίζονται.

Και οι αποκαλύψεις επανατοποθετούν σχέσεις και αποτελέσματα αποφάσεων και ρόλους όπως αυτούς των γονιών ή των αδελφών.

Παρ’ όλα αυτά οι δυο κεντρικοί μου ήρωες εξακολουθούν να κοιτάνε ο ένας τον άλλον, και οι δυο τους εμένα –θα κοιτάξουν κι εσάς όταν διαβάσετε την ιστορία τους–, και ζητάνε μια απάντηση στο ερώτημα: Ποιος είναι ο Ένας και ποιος ο Άλλος;