Ο Γιώργος Χατζόπουλος γράφει για το βιβλίο του «Η απόδραση» (Σειρά: Αγριόπαπιες, Όνειρο πρώτο)

Γράφει ο Γιώργος Χατζόπουλος

Οι Αγριόπαπιες και ο Μίκης Θεοδωράκης

Οι Αγριόπαπιες δεν είναι ένα βιβλίο για τον Μίκη Θεοδωράκη, είναι όμως ένα βιβλίο εμπνευσμένο από την προσωπικότητα και τη ζωή του.

Όπως ο Μίκης κατά τη διάρκεια της δικτατορίας εξορίστηκε μαζί με την οικογένειά του στην ορεινή Ζάτουνα Αρκαδίας, έτσι και στη δική μου ιστορία μία οικογένεια μουσικών ζει εξόριστη σ’ ένα νησί στο μέσο μιας λίμνης. Όταν η οικογένεια των «μουζικάντηδων», όπως τους αποκαλούν οι κάτοικοι του γειτονικού χωριού, καταφέρνει να δραπετεύσει, ένα ατύχημα τους καθηλώνει κρυμμένους σ’ έναν αχυρώνα. Εκεί τους ανακαλύπτει ο εντεκάχρονος ήρωας του βιβλίου, ο οποίος, γοητευμένος από τον πληθωρικό χαρακτήρα του εξόριστου μουσικού, αποφασίζει στο τέλος να τους βοηθήσει.

Δεν το κρύβω πως ο θαυμασμός και η αγάπη που δείχνει ο ήρωάς μου για τον εξόριστο μουσικό είναι ο θαυμασμός και η αγάπη που ένιωσα κι εγώ μελετώντας το έργο και τη ζωή του Μίκη καθ’ όλη τη διάρκεια της συγγραφής του βιβλίου. Είχα τραγουδήσει κι εγώ όπως όλοι μας τα τραγούδια του, γνώριζα και αγαπούσα τον μεγάλο μας μουσικοσυνθέτη, όμως δεν είχα αντιληφθεί πόσο μεγάλος είναι ο αριθμός των τραγουδιών και των μουσικών που έχει γράψει, και αγνοούσα σημαντικές λεπτομέρειες για τη ζωή του.

Ο Μίκης Θεοδωράκης δε μοιάζει με πραγματικό άνθρωπο και η ζωή του δεν είναι μία πραγματική ανθρώπινη ζωή.

Είναι ένα φανταστικό πρόσωπο βγαλμένο από τα όνειρα, τους πόθους και τους καημούς της «ρωμιοσύνης», όπως την ορίζει ο Ρίτσος, ο Ελύτης, ο Σεφέρης, και πιστεύω πως, αν ζούσαμε ακόμη στα χρόνια του Βυζαντίου, ο λαϊκός ραψωδός θα είχε πλάσει κάποιον ήρωα σαν τον Διγενή Ακρίτα με τα χαρακτηριστικά του Μίκη.

Από όλα αυτά τα χαρακτηριστικά θα κρατήσω στην καρδιά μου (γιατί εκεί κατοικοεδρεύουν αυτά) το θάρρος του και τη γενναιότητά του απέναντι στους δυνάστες και στον θάνατο, το πάθος του για τη ζωή και τη δημιουργία, και τη λατρεία του για την ελευθερία και την ανεξαρτησία της σκέψης και του λόγου. Ίσως γιατί αυτά έχω εγώ ανάγκη ως άνθρωπος ή γιατί αυτά προσπαθώ κι εγώ να εμπνεύσω στους έφηβους αναγνώστες μέσα από τα βιβλία μου.

Είμαι σίγουρος πως, αν ο Μίκης ήταν «αγριόπαπια», θα ήταν από αυτές που πετάνε ψηλά, πολύ ψηλά, και μας προκαλούν ν’ ακολουθήσουμε!