Ως ωραίος νέκυς

Δεν έµαθα για πού τραβάει ο χρόνος

τις νύχτες τις άφεγγες

όταν τα πλάσµατα τρέµουν στην ερηµία

τι παίρνει µαζί του τι αφήνει

δεν έµαθα

έτσι σπαταλώντας τη ζωή µου

σ’ εκείνο το ελάχιστο από πραγµατικότητα

άβατη ή ανέφικτη

τόσο µπόρεσα.



«Η ποίηση ήταν πάντα για µένα η πρώτη ύλη η ακατέργαστη των βιβλίων µου, το µεταφυσικό στοιχείο της όρασής µου». Αυτό είχα γράψει στα Μονοπάτια του Αγγέλου µου, που ήταν σελίδες από τα ηµερολόγια που κρατούσα µια ζωή. Και είχα γράψει ακόµα πως «η ποίηση είναι το αρχέγονο υλικό της χαµένης µνήµης ή, αλλιώς, το περπάτηµα της ψυχής πάνω στην άβυσσο». Μισόν αιώνα µετά, το ίδιο θέλω να πω. Και κάτι ακόµα: «Είµαστε πλάσµατα ελλιπή, πλάσµατα της στέρησης. Ο πόθος µας να φτάσουµε στην υπέρβαση είναι στέρηση ή, αλλιώς, ο πόνος για το ελλιπές πρόσωπό µας».