Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων

Με δεδομένο ότι όλα έχουν ένα τέλος, κι οι αποχρώσεις της εξωτερικής και εσωτερικής πραγματικότητας κάποια στιγμή θα υφίστανται πλέον μόνο ως σκιές της σκέψης (κτήμα νεφελώδες της μνήμης ελαχίστων ή και κανενός, ευρισκόμενο σε αδυναμία να προστατευθεί και να επεκταθεί, μισοσβησμένο της συγκίνησης) υπάρχει η ανάγκη για ένα μνημείο προσωπικής αρχιτεκτονικής, μνημείο των ζωντανών και συγκινημένων λέξεων, το οποίο θα διασώζει και θα ζωογονεί τους μικρούς και μεγάλους, συντελεσμένους ή φανταστικούς, θριάμβους της ύπαρξης— μαζί, επίσης, και τον πένθιμο τόνο της όποιας αποτυχίας τους. Στην αψίδα των νεκρών θριάμβων, η εξύμνηση του έρωτα, της ομορφιάς, της παιδικής ηλικίας, του συμβολικού και πραγματικού μητρικού προσώπου, περνώντας μέσα από τις φλόγες της υπαρξιακής αγωνίας, διαμορφωμένη και ενισχυμένη από την απειλή της φθοράς και του θανάτου, αναμετρώμενη σταθερά με το παρόν και το μέλλον, επιχειρεί, συγχρόνως, την αναστήλωση και αναδημιουργία των πιο λεπτών και ευαίσθητων πτυχών ενός, κατά τ' άλλα, ανεπίστρεπτου παρελθόντος.